Zo nu en dan kom je bij toeval de mooiste en interessantste mensen tegen. Dat overkwam mij vorige week toen ik Gerdi van der Poel leerde kennen die toen ze al ruim 83 jaar was, debuteerde met haar eerste gedichtenbundel.
Tijdens de afgelopen editie van Gluren bij de Buren in februari dit jaar, droeg Gerdi een aantal gedichten voor bij haar in de wijk. Het wijkmagazine Morsetekens schreef er een artikel over en ging het eerste exemplaar van het wijkmagazine bij haar aanbieden. Ik werd uitgenodigd door wijk webmaster Ger Koper er bij te zijn en wist niet precies wat me te wachten stond. Eerlijk gezegd dacht ik, dat wordt blaadje aanbieden aan een oudere dame die gedichtjes schrijft. Hoe anders en mooi zou de middag worden.
Ik leerde een vieve gezellige en vooral humoristische dame vol levenslust kennen. Ze was trots dat webmaster Ger Koper en redactielid Lia van der Laan haar het eerste exemplaar kwamen aanbieden.
Gerdi had voor ons ook een cadeautje, een exemplaar van haar bundel. Ze moest hem wel signeren vonden wij natuurlijk.
Ze praatte honderduit en vertelde onder ander over haar werk als bibliothecaresse en dat ze pas op haar vijftigste er achter kwam dat ze haar gevoelens en ideeën als gedichten op papier kon zetten.
De meeste van haar gedichten zijn ontstaan door situaties die ze echt mee gemaakt heeft. Het onderstaande gedicht is een van haar favorieten en na het opzoeken en lezen van dit gedicht las ik de rest van het boekje in een adem uit.
Haar kijk op de gang van het leven is heel nuchter en reeël, net zoals haar bericht aan hen die oorlog willen.
Ik was er uiteraard niet zomaar, ik had bij voorbaat wel het gevoel dat het een leuk onderwerp voor mijn wekelijkse pagina in het Leidsch Dagblad kon zijn. Dat het zo’n gezellig en leerzaam bezoek zou worden had ik alleen niet verwacht.
Grappig, Gerdi was trots dat ze in de krant kwam en ik ging trots met een gesigneerde uitgave van haar bundel naar huis.
Twee mensen blij op een middag, het leven is soms net een mooi schilderij.
6 reacties
Fijn dat je Gerdi hiermee de aandacht geeft die ze verdient, Emile. Zonder jou hadden we dat niet zo voor elkaar kunnen krijgen.
Schitterend verhaal Emile, zeker voor deze dame die het verdient om op deze wijze in de picture te komen.
Iedereen heeft recht op zijn eigen plek. De plek van deze dame wordt mooi ingevuld. Mooie gedichten hoor.
Love as Always
Di Mario
Bijzonder hoor om op die leeftijd nog zo te vlammen.
Ah, wat mooi! En er is dus nog hoop voor mij 😉
Debuteren op de 83e. Wat een geweldig wijf! Sorry, vrouw is netter maar vrouwen met ballen noem ik altijd wijf. (Vrouwen hebben ook ballen; ze zitten alleen hoger…)
Wonderschone gedichten. De zin “Haar tranen glinsterden aan zijn winterjas” is onverslijtbaar. Als iemand zo kan schrijven, verdient dat zeker een boek. Dat ze strijdbaar is, blijkt wel uit het gedicht over oorlog.
Jullie waren blij met elkaar. Jij met je boek, zij met jouw foto’s in de krant. Dat lees ik met groot plezier ♥