Het spookt al 25 jaar bij Tuinvereniging Cronesteyn

Ze kunnen mij een hoop wijs maken, maar spoken bestaan niet. Tenminste dat dacht ik tot afgelopen vrijdag. Een tijdje geleden vertelde Denise van der Horst mij dat het elk jaar op de laatste vrijdagavond van de vakantie spookt rond het park van Tuinvereniging Cronesteyn Niet dat ik er in geloof of bang ben, maar ging vrijdag overdag toen het licht was even kijken. Goed dat je nu komt, we hebben toevallig straks een spookfeest in de tent. Maar vanavond moet je hier niet komen hoor dan is het echt gevaarlijk in de omgeving.

Ik ging de spooktunnel in om te kijken wat er aan de hand was.

Joh kijk nou de tweede keer dat ik deze week in het circus ben.

Ik had het al snel door niets engs, het zijn gewoon poppen.

Er stond zelfs een meisje gewoon het zeil te te repareren.

Ik ging het park af en kwam Denise tegen. Sorry hoor Denise maar ze hebben je wat wijs gemaakt met je spoken, het zijn gewoon poppen. Ja wat je nu gezien hebt zijn poppen, maar dat is om de mensen op het park te houden. We organiseren vanmiddag een spokenfeest en dan is hopelijk iedereen zo moe dat ze vanavond de deur niet meer uit gaan.

Leuk dat je even geweest bent en blijf vanavond lekker thuis, want wij zullen blij zijn als de komende nacht voorbij is en er geen mensen verdwenen zijn van het park zei ze met een schaterlach. Ik ken Denise al heel lang en had haar nog nooit zo horen lachen, ik had even het idee jij bent Denise helemaal niet.  Nou ja Emile je ziet spoken dacht ik, stapte de auto in en reed naar huis.

Het hield me de hele middag bezig en ik besloot ’s avonds toch naar Cronesteyn te rijden. Ik zette de auto neer en wilde rondom het park kijken. Meneer meneer ho ho ho, u kunt hier niet verder. En waarom niet vroeg ik. Meneer het is daar verderop niet veilig, het spookt daar.

Ik ben niet eigenwijs en ook niet nieuwsgierig maar wil wel alles weten dus liep ik toch verder. Wel goed dat bordje dacht ik, een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Meneer ga terug het is daar levensgevaarlijk, ze willen je vermoorden.

Pffffff dat was even schrikken. Ik wilde net teruggaan toen ik een lieve stem hoorde zeggen, jou vermoorden nee hoor loop maar lekker verder en geniet.

Kom je schommmmelen.

Ben jij die fotograaf van Jeugddorp, wat leuk dat je hier bij ons in het bos komt hahhahahhahahhahaha.

Ik hoorde een keiharde gil achter me en zag een non.

Ik dacht oh jee moet ik nu biechten of zoiets, ik besloot het op een lopen te zetten want ze kwam met twee gigantische messen achter me aan.

Ik wilde me verstoppen in de struiken, maar had het gevoel daar ook niet alleen te zijn.

Ik zag een huisje in het bos en dacht hier ben ik veilig. Kom maar binnen jongeman, wil jij wat lekkers van mij drinken. Ohhh neeee, ik ken haar dat is Goeie Mie, de grootste seriemoordenaar uit de Nederlandse geschiedenis die rond 1870 minstens 23 mensen vermoord heeft met arsenicum.

Ik bedankte en ging er snel vandoor en liep bijna in de armen van de beul.

Ik rende kris kras door het bos en wist niet meer waar ik was, ahh ik zie licht, oh nee weer een griezel.

Buiten adem kwam ik op het parkeerterrein bij de tent waar ik ’s middags ook geweest was, eindelijk veilig. Dag Emile welkom bij de tunnel des doods, vanmiddag waren we nog poppen maar ’s avonds komen we tot leven.

Ze stuurde me naar binnen en ja inderdaad ze waren tot leven gekomen.

Nou ja leven, een beetje leven er zat niet veel levendigheid meer in.

Gelukkig eindelijk zag ik een vriendelijk meisje. Tenminste dat dacht ik, tot ze haar mond opendeed. Gelukkig had ik mijn filmcamera aan, want je geloofd nooit wat er voor geluid uit dat lieve gezichtje kwam.

Wegwezen hier, in mijn haast struikelde ik bijna nog over deze meneer.

Ik kwam buiten en liep snel richting mijn auto. Ik kwam langs de kantine, wilt u een kopje soep meneer? Nee ik wil niks meer ik vertrouw hier niemand , was ik maar thuis gebleven.

Ik dacht dat spoken niet bestonden, nou ze bestaan echt wel heb ik vrijdagavond ontdekt.