Sinds gisteren heb ik volledig onverwacht een mooi (vind ik tenminste) nieuw schilderij aan de muur hangen. Voor veel kunstenaars en hun familie is het vaak een probleem wat er na hun overlijden met de werken gaat gebeuren. Ik ben een aantal jaren bestuurslid geweest van de Leidsche Mondialen. Deze stichting stelt zich behalve het exposeren van werk van haar leden vooral ten doel de kunstwerken na hun overlijden te borgen. Een heel mooi idee, vandaar dat ik ze ook regelmatig onder de aandacht breng.
Gisteren kwam ik bij de uitvaart van mijn nicht andere manier van borgen tegen, die ik ook geweldig vind. Margot was behalve kunstlerares ook kunstenares en liet een groot aantal kunstwerken na die allemaal tentoongesteld stonden tijdens de uitvaartplechtigheid. Na afloop konden de aanwezigen de kunstwerken kopen tegen een prijs die ze er voor over hadden of konden missen. Het geld mocht worden overgemaakt naar de Stichting Beeldend Gesproken, zij zorgen dat het werk van professionele kunstenaars met een psychiatrische achtergrond onder de aandacht wordt gebracht. Ik wilde al jaren een stuk van Margot kopen, maar het kwam er nooit van. Gisteren viel mijn oog direct op dit schilderij, vraag niet waarom maar ik was er op slag weg van.
Het mooie is dat het eigenlijk een win, win, win, win situatie is. Het werk gaat niet verloren, de Stichting Beeldend Gesproken wordt gesteund, de koper heeft een blijvend aandenken in huis en de kinderen weten dat het werk van hun moeder terecht is gekomen bij mensen die haar echt gekend hebben. Thuis gekomen ontdekte ik een belachelijk toeval. Terwijl ik mijn overhemd uittrok dacht ik, he die kleuren heb ik vandaag eerder gezien, bleek dat het schilderij is opgebouwd uit exact de kleuren van mijn overhemd.
En dan komt het probleem waar kan het hangen. Eerlijk gezegd wist ik in Kortenhoef al waar het moest gaan hangen, maar ja dan moest dit schilderij waar ik van kind af aan gek op ben een andere plek krijgen.
Daarom eerst maar even iets anders proberen, maar dat vond ik geen succes.
Misschien in de slaapkamer naast een schets van Van der Nat en een schilderijtje gemaakt door haar vader Lambert Simon.
Dat werd ook geen succes en zo sjouwde ik nog even verder door mijn huisje 🙂
Natuurlijk werd het de plek die ik in Kortenhoef al in gedachte had.
Moet alleen nu wel eens werk gaan maken van het opruimen van de werkkamer, want zo komt mijn lievelingsschilderij ook niet echt uit de verf.
De bedoeling is dat er een volledige boekenkast met oude pocketboekjes, streekromans en dergelijke ellende gaat verdwijnen zodat ook de schilderijen van Anna Pavlova weer tot hun recht kunnen komen. Een paar dagen regen zouden goed uitkomen dan ziet deze kamer er ook weer tip top uit 🙂
Voorlopig ben ik heel blij met- en trots op mijn aankoop van gisteren, die volgens mij een perfecte plek heeft gevonden.
Alleen nog even het licht bij het schilderij aanpassen.
6 reacties
Ik zie dat het een fijne plek heeft gekregen. Een mooi herrinneringsschilderij.
Mooi Emile!
Kunstwerken zijn heel bijzonder als je weet wie het geschilderd heeft. Het krijgt dan een toegevoegde emotionele waarde mee.
Een mooi werk Emile!
Heel bijzonder om op deze manier een schilderij te kopen, het heeft een heel mooi plaatsje.
Gecondoleerd, Emile. Maar inderdaad; een mooi schilderij. En inderdaad een win, win, win, win situatie. Met een extra win als je kast opgeruimd is 😉